له مقالید السموات و الارض ...

لَهُ مَقَالِیدُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْ‌ضِ ۖ یَبْسُطُ الرِّ‌زْقَ لِمَن یَشَاءُ وَیَقْدِرُ‌ ۚ إِنَّهُ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ ﴿١٢﴾الشوری

کلیدهای آسمانها و زمین از آن اوست؛ روزی را برای هر کس بخواهد گسترش می دهد یا محدود می‌سازد؛ او به همه چیز داناست.

کـلمـه (مـقـالیـد) به معناى مفاتیح (کلیدها) است ، و اثبات مقالید براى آسمانها و زمین دلالت دارد بر اینکه آسمانها و زمین گنجینه هایى هستند براى آنچه که در عالم به ظهور مى رسد، و آنچه از حوادث و آثار وجودى که به وقوع مى پیوندد.
(یـبـسـط الرزق لمـن یـشـاء و یـقدر) - بسط دادن رزق ، به معناى توسعه آن است ، و (قـدر رزق ) بـه معناى تضییق آن مى باشد. و کلمه (رزق ) به معناى هر چیزى است که بقاء روزى خوار بدان ادامه یابد، و حوائجش را برآورد تا هستى اش استمرار یابد.
و اگر در آخر این فصل جـمـله (انـه بـکـل شـى ء علیم ) را آورد، براى این است که اشاره کند به اینکه مساءله رزق و وسـعـت و تـنـگـى آن بـى حـسـاب و از روى جـهـل گـزاف نـیـسـت ، بلکه از روى علم است ، چون خداى عالم به هر چیز، مى داند که به هـرروزى خـوارى چـه رزقـى بـدهـد، و چـقـدر بـدهـد، آنـقـدر کـه حـال او اقـتـضـاء کـنـد، و آن رزقـى را بـدهـد کـه حال رزق اقتضاء دارد به آن روزى خوار بـرسـد، و نـه تـنـهـا حـال رزق و روزى خـوار را در نـظـر دارد، بـلکـه اوضـاع و احوال خارجى را هم که ارتباطى با رزق و روزى خوار دارند در نظر مى گیرد، و این همان حکمت است . پس خدا اگر رزق کسى را فراخ و بر کسى دیگر را تنگ مى گیرد، حکمتش آن را اقتضاء مى کند.

برگرفته از تفسیر المیزان