انسان در مقابل نعمتهای الهی مسئول است و بزرگترین آنها :
الإسراء : ۳۶ وَ لا تَقْفُ ما لَیْسَ لَکَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ کُلُّ أُولئِکَ کانَ عَنْهُ مَسْؤُلاً
و از چیزى که به آن علم ندارى [بلکه برگرفته از شنیدهها، سادهنگرىها، خیالات و اوهام است] پیروى مکن زیرا گوش و چشم و دل [که ابزار علم و شناخت اند] موردِ بازخواست اند. (۳۶)
قَالَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ ع عَجَبٌ لِمَنْ یَتَفَکَّرُ فِی مَأْکُولِهِ کَیْفَ لَا یَتَفَکَّرُ فِی مَعْقُولِهِ فَیُجَنِّبُ بَطْنَهُ مَا یُؤْذِیهِ وَ یُودِعُ صَدْرَهُ مَا یُرْدِیهِ. (بحار الأنوار (ط – بیروت) ج۱ ؛ ص۲۱۸)
امام حسن مجتبی سلام الله علیه می فرمایند : عجیب است کار کسی که مراقب خوراک بدن خویش است امّا مواظب خوراک عقلی (یعنی اعتقادات) خودش نیست ، شکمش را از چیزهائی که برای وی مضرّ است می پاید ، امّا سینه اش را از آنچه که برایش ( برای اعتقادات و دینش ) مضرّ است نمی پاید . (یعنی به هر عقیده ای اجازه ی ورود و باور به روح و قلبش را می دهد)
انسان باید ورودی های اعتقادی خود را بیشتر بپاید . زیرا که :
- ۰ نظر
- ۲۹ دی ۹۳ ، ۲۳:۴۲